Bugün işe giderken eşim sabah çocuğu kaldırma ben eve erken gelmeye çalışcam sen otobüsle gidersin dedi. tamam dedim. Zaten kızımı sabah erken saatte kaldırmak istemiyorudm iyi oldu. neyse baktım camdan eşimin arabasını gördüm hemen hazırlandım. Doğa uyuyordu. onu evde yalnız 1 dk lığına bile bırakmak ürkütüyordu beni ama mecbur bıraktım. Çok kötü hissettim kendimi ya ben kapıyı kapatırken hemen kalkarsa fln diye. offf ama otobüsün gelmesine de sadece bi dk vardı. Ben atladım merdivenlerden eşimle aşağıda karşılaştık adam hala arabayı park etmiş altına takoz koyacak bi sinir oldum ki sormayın. dedim koş kıpırdanıyordu kız. Neyse eşim 30 sn de çıkmış yukarı:) aradığımda hala uyanmamıştı allahtan bir daha mı tövbee. Neyse otobüste gelirken camdan bakıyorum anneler çoğunlukta körpecik çocukları bir yerlere bırakmaya götüryorlar. kimi elinden tutuyor kimi çocuk arabasında o kadar hüzünlendim ki. Neydi bizi çalışmaya mahkum eden. Tamam ben herzaman çalışmaktan yanayım ama çocuklarımız bu ezıyeti neden çekiyorlar. Daha şimdiden erken kalkmak zorundalar. Zaten büyüyünce hayatları boyunca hep erken kalkacaklar. Biz daha erkene alıyoruz. Ben kızımın da ileride çalışmasını ayakları üzerinde durmasını tembihleyeceğim ama tek farkla kızımın çocuğu olduğu zaman hep yanında olacağım ki gözü arkada kalmasın. Benim annem bana 600 km uzak. Kv. 400 km uzak seneye tayin olursak eğer anneme 1.5 saatlik uzaklıkta olaağım inşallah:) O yüzden sabrediyorum. Ah kızım ah mis kokulum. seni çok seviyorum herşey senin geleceğin için bebeğim. Bir gün bu yazdıklarımı okuduğunda umarım beni anlarsın.
Seni canından çok seven annen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder