Kızçemin kreşe gittiğini yazmışmıydım hatırlamıyorum hazır işler yoğun değilken yazayım dedim. kızım bu aralar kreşe bırakırken ağlıyor beni bırakmak istemiyordu ki hala öyle alırken bi hüzünlü hüzünlü bakmalar snki beni suçluyor gibime geliyor. Anlıyorum aslında ama elimden birşey gelmiyorki bende istemem kızım sabahın 6.30 da sıcacık yatağından kalkıp bi yandan yemek yemeye çalışıp bi yandan uyanmaya çalışmasını. Malesef ki durumumuz bu çalışmak zorundayız. Çalışan anne olmak zor. iş güç değil de kızımı bırakmış olmam beni üzüyor. bazen diyorum ki çık işten anasını satayım otur herkes tek maaşla geçiniyo sende geçinirsin. Bazen de diyorum ki ben çalışıyorum ama bugünüm için değil yarınımız için ya ilerde çocuklarım bana şunu al bunu al dediklerinde kusura bakmayın çocuklar paramız yetmez alamayız dediğimde eee sen salakmısın gül gibi memurluğu bıraktın da evde oturdun bizi mahçup duruma düşürdün derlerse çok zoruma gider. Böyle kavram karmaşaları içinde geziniyorum işte her anne gibi. Hoş sürekli evde otursak ben ne verebileceğim ki belki tv nin önünden kalkamayacak yemek temizlik falan derken belki ikimizde sıkılacağız böylesi daha iyi gibi. işten eve gelirken kızımı alıp şarkılar söyleyerek geliyoruz hemen yemeğimizi yiyoruz oyun oynarız resim yaparız:) Kızım yeterki mutlu olsun deriz. Offf çok mu karışık yazdım ne bir dahakine daha derli toplu yazacağım vallahi söz...
Doğa'mın ilk vesikalık fotoğrafı zor da olsa bi kare çıkartabildik:) sizlerle de payaşayım dedim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder